Oto relacja z przedstawienia (ze sceny i zza kulis), które miało premierę 3 kwietnia br. na estradzie Centrum Kultury CK105 w Koszalinie. Spektakl wyreżyserowała Ewa Turowska, a wystąpiło w nim 50 amatorskich aktorów – w większości przedsiębiorców zrzeszonych w koszalińskim oddziale Północnej Izby Gospodarczej oraz podopiecznych Akademii Artystycznej Turowskich.

Pierwotnie premierę zaplanowano na listopad ubiegłego roku. Niestety, nasilenie pandemii i związane z nim obostrzenia sanitarne pokrzyżowały te zamiary, ale nie zniweczyły efektów wielu tygodni prób. Ostatecznie premiera i kolejne przedstawienia „Za króla Ćwieczka” zostały pokazane w pierwszych dniach kwietnia br.

Całe przedsięwzięcie miało szczytny, charytatywny cel. Pieniądze pozyskane z cegiełek (zastępujących bilety wstępu) wsparły podopiecznego fundacji Pokoloruj Świat, ciężko chorego Maciusia Grzybowskiego oraz dalszy rozwój młodych talentów należących do Akademii Artystycznej Turowskich w Koszalinie.

Pełne rozmachu i znakomitej muzyki widowisko „Za króla Ćwieczka” pokazano po raz pierwszy w obozie jenieckim w Woldenbergu. Poza autorem piosenek i dialogów, kompozytorem i pisarzem Władysławem Turowskim, w przedsięwzięciu wzięły udział aktorskie sławy, a wśród nich m.in. Kazimierz Rudzki, wówczas również więzień obozu.

Oflag Woldenberg (dzisiejszy Dobiegniew) należał do stosunkowo łagodnych – jeśli chodzi o warunki pobytu – miejsc izolacji polskich oficerów, żołnierzy Września 1939 roku. Jeńcom wolno było realizować pasje, uczyć się nawzajem, wystawiać przedstawienia. Mało tego, prowadzili oni nawet własny cyrk!

Spektakl – pełen humoru, ale i tęsknoty za dawnym, dostatnim życiem – wystawiony był pierwotnie jako teatr kukiełkowy. Fragmenty koszalińskiego przedstawienia pojawiły się w filmie „Władysław Turowski. Życie już takie jest” wyprodukowanym przez Akademię Artystyczną Turowskich i Fundację Ogród i Warsztat.

Władysław Turowski urodził się w wielkopolskim Kępnie. Miał wykształcenie muzyczne, został dyrygentem i kompozytorem. W 1945 w ramach akcji przesiedleńczej trafił do Koszalina, gdzie podjął pracę w tworzonym oddziale Polskiego Radia. Jest autorem słów i kompozytorem muzyki do hymnów Kępna („Piosenka jubileuszowa”) i Koszalina („Pieśń o Ziemi Koszalińskiej”). W Kępnie jest patronem ulicy, w Koszalinie – ulicy i parku.

Twórcy spektaklu:

Reżyseria: Ewa Turowska
Choreografia: Attabeira German de Turowski, Bernadetta Durbacz
Aranżacja muzyczna: Maciej Osada-Sobczyński

Role główne: Król – Adam Szałek, Maciuś: Tymoteusz Mzyk/Szymon Stasiak; Wanda: Michalina Radiun /Julia Monkiewicz, Smok – Kuba Grabski, Kot Czaruś – Rafał Wołyniak, Szambelan – Radosław Czerwiński, Prządka – Małgorzata Chodkowska.

Rycerze: Drzazga – Joanna Urban, Pasibrzuch – Michał Próchnicki, Moczymorda – Maja Ignasiak, Krzyżak – Grzegorz Kruk.

Kucharze: Patyk – Grzegorz Mynio, pozostali – Magdalena Pelc, Wiktoria Glomb, Martyna Serocka, Julia Monkiewicz, Polina Boldryeva.

Krasnale: Koszałek – Katarzyna Glomb, Opałek – Anna Łagodzicz-Pilarska, Śmiałek – Mikołaj Bihun/Szymon Stasiak; pozostali: Basia Michalska, Martyna Kędzierska, Pola Paszkiewicz, Urszula Zielińska, Wiktoria Glomb, Zuzia Monkiewicz, Laura Paszkiewicz, Antek Pilarski, Zosia Nowak, Polina Bildryeva.

Akrobatki: Ola Kleczkowska, Maja Malinowska, Wiktoria Nowik.

Damy dworu: Beata Barów, Anna Kamińska, Benita Wernic, Jolanta Lebiedź, Aneta Balwierz-Michalska, Halina Kozak, Ewa Konfisz, Marta Żebrowska, Magdalena Borzyszkowska, Elżbieta Żbikowska.

Dworzanie: Szymon Stasiak, Dariusz Jegier, Marek Jeleń, Bartłomiej Lisaj, Mirosław Malina, Łukasz Prorok.

Oświetlenie: Dudek Technika Estradowa

Nagłośnienie: Jarosław Wilczek, Marek Karoń

Prezentacje multimedialne: Marcin Świerczyński

Inspicjentki: Małgorzata Mackiw, Dorota Majewska

Prowadzenie, inspicjent, sufler: Sylwia Purta

Koordynatorki przedsięwzięcia: Joanna Urban, Katarzyna Glomb, Małgorzata Chodkowska