Szkoła zostaje w każdym z nas

W czasie, kiedy maturzyści zmagają się z egzaminem dojrzałości, zapytaliśmy grono koszalinian, co najchętniej wspominają ze szkolnych lat. W niektórych więcej ciepłych wspomnień budzi szkoła podstawowa, w innych średnia. Jedno jest pewne: szkoła to nie tylko nauka, ale przede wszystkim ludzie – nauczyciele i koledzy. Wspólne przeżycia i emocje zapadają w pamięć, a im dalej od opuszczenia szkolnych murów, tym większa świadomość, jak mocno ten czas na nas wpłynął.

 

 

Adam Bochra – zawodowo realizuje się jako projektant stron www, prowadząc własną firmę Aigel AB; jest społecznikiem – przewodniczącym Rady Osiedla Unii Europejskiej w Koszalinie

Dla mnie 2021 jest szczególnym rokiem. Dokładnie 30 lat temu jako uczeń LO Dubois pisałem swoją maturę. Tak się złożyło, że po 30 latach maturę w tej samej szkole, czyli I Liceum Ogólnokształcącym imienia Stanisława Dubois, zdaje Filip, mój młodszy syn.

Z lat nauki w LO pozostało w mojej pamięci mnóstwo wspomnień i osób. Były to cudowne 4 lata nauki w szkole pod kierownictwem niezapomnianego dyrektora Lecha Żyły ze wspaniałymi nauczycielami; wychowawcą i nauczycielem historii prof. Wiktorem Kamieniarzem, prof. Rafałem Janusem – nauczycielem języka polskiego, prof. Anną Golusińską oraz Urszulą Początek – języka angielskiego, prof. Zdzisławem Ciurzyńskim od geografii, czy też prof. Janem Symonowiczem oraz Bogdanem Sipem od wychowania fizycznego.

Lata nauki w liceum Dubois były czasem dorastania, przyjaźni, pierwszych miłości, ale przede wszystkim czasem kształtowania nas jako dojrzałych, dobrze wykształconych ludzi, którzy świadomi swoich życiowych celów bez problemu dostali się na swoje wymarzone uczelnie. Jak to wygląda dziś? Nawet nie próbuję tego porównywać, skrócenie nauki do 3 lat, pandemia i praca zdalna „okradły” dzisiejszą młodzież z możliwości przeżycia tych wielu wspaniałych chwil, które dziś samemu wspominam ze swoich młodzieńczych lat. Mimo to mam nadzieję, że matura pójdzie im bardzo dobrze oraz że spełnią się ich marzenia dotyczące dostania się na upragnione studia.

 

 

Anna Kempa – nauczycielka angielskiego w koszalińskiej SP 18

„Zmuszona” przeprowadzką z mojego ukochanego osiedla na ulicy Bosmańskiej, zmieniłam również szkołę. Z niewielkiej Szkoły Podstawowej nr 5 wstąpiłam w mury „molocha” Osiemnastki. Czułam się zagubiona, bo na otrzymanym planie lekcji widniały sale: 15C, 42B – o co tu chodzi? – pomyślałam. Lekcje od rana do 19:10, o ile dobrze pamiętam i do tego na trzy zmiany. Mnóstwo uczniów i olbrzymia szkoła.

Wszystko wynagrodziła wspaniała klasa D z wychowawczynią Aleksandrą Wysocką, w której mieliśmy oparcie. Niesamowita kobieta, „przejrzała” nas jak nikt inny. Świadczą o tym jej wpisy o każdym z nas w Pamiętniku Klasy, który powstał z naszych wspomnień w klasie ósmej.

Wspominam wiele cudownych chwil spędzonych razem z kolegami z klasy. Wycieczki, wspólne granie w siatkówkę po lekcjach, które organizowała nam wychowawczyni. (Tak! Po lekcjach! – współczesną młodzież trudno jest namówić na jakiekolwiek „po lekcjach”). Chodziliśmy także na wspólne spacery czy spotkania poza szkołą no i oczywiście domówki.

Nie mniej, najbardziej utkwiła mi w pamięci ostatnia nasza wycieczka w góry w ósmej klasie. Do tej pory pamiętam, jak chłopaki wskakiwali do pociągu przez okna, żeby zająć jakieś wolne miejsca. Oprócz kilku-, kilkunastogodzinnych wędrówek, cudownej opalenizny, a raczej spalenizny, zwiedzania interesujących miejsc, pamiętam moją urodzinową niespodziankę. Najbliżsi przyjaciele i koledzy wraz z panią Olą zaskoczyli mnie tortem, właściwie świeczką na soku, odśpiewaniem „100 lat” i licznymi prezentami. Miałam potem problem z powrotem do domu, ciężko było spakować te wszystkie maskotki do niewielkiego plecaka.

To były wspaniałe czasy. Z niektórymi osobami kontaktujemy się i przyjaźnimy do dziś.

Obecnie sama jestem nauczycielką, wychowawcą. Uczniowie i ich rodzice przychodzą i odchodzą, ale każdy z nich zajmuje specjalne miejsce w moim sercu. Z tego miejsca, chciałabym wszystkich bardzo serdecznie pozdrowić i tych z którymi spotykam się na zajęciach on-line i tych, którzy opuścili mury szkoły już jakiś czas temu.

 

 

Anna Majchrowska – jako dietetyk w Dietica doradza jak zdrowo i mądrze się odżywiać, prowadzi również zajęcia fitness w Centrum Rekreacji Forma

Czasy szkolne wspominam bardzo miło, w ogóle temat szkoły w naszym domu stale się przewijał, ponieważ moi rodzice byli nauczycielami, więc w domu żyło się szkołą na całego.

Na pewno bardziej zapamiętuje się charakterystycznych nauczycieli. Taka właśnie była pani profesor od polskiego w moim liceum. Na jej lekcjach była cisza i skupienie, wtedy nawet myśleliśmy, że lepiej nie odzywać się wcale, aby nie zaburzać tej ciszy lub nie narazić się złą odpowiedzią. Za to w gimnazjum miałam wspaniałego wychowawcę. Było to już wtedy starszy pan, uczył nas matematyki. Choć był wymagający, za naszą klasą stawał murem i zawsze mogliśmy na niego liczyć. Najlepiej wspominam klasowe wyjazdy i biwaki na koniec roku szkolnego. Myślę, że na wiele rzeczy przymykał oko i dużo potrafił nam wybaczyć.

Natomiast z samej matury, zabawnym wspomnieniem było to, jak koleżanka po prostu … zjadła ściągę wcześniej przygotowaną, bo nie miała gdzie jej schować. Na szczęście zdała maturę i nic jej się nie stało.

Wielu nauczycieli wspominam mile i z upływem lat zdecydowanie doceniam ich bardziej. Perspektywa czasu pozwala zauważyć cechy i zachowania osób, które były dla nas dobre, choć na bieżąco wydawały się zbyt surowe czy ostre.

 

 

Arkadiusz Borysewicz – wiceprezes zarządu Fundacji Nauka dla Środowiska, miłośnik rowerowych wycieczek i gór

„Czego Jaś się nie nauczy, tego Jan nie będzie umiał” to znane polskie powiedzenie przekonujące, że wiedza i umiejętności, które zdobywamy w dzieciństwie, pozostają nam na całe życie. U mnie jest podobnie, ale mógłbym do siebie odnieść jeszcze pojęcie „lifelong learning” definiujące uczenie się przez całe życie. Kiedy byłem mały, babcia mówiła, że trzeba umieć robić wszystko, żeby nie musieć robić nic, ale jakoś mi to nie wychodzi.

Moja edukacja cały czas odbywała się w Koszalinie, począwszy od przedszkola, szkoły podstawowej, średniej, uczelni wyższej. Poznałem i uczestniczyłem także w edukacji nieformalnej, a później ją współprowadziłem i to odbywało się już wielu krajach europejskich. Miejsce, w którym pracuję, czyli Fundacja Nauka dla Środowiska daje mi takie możliwości, ostatnio nawet on-line.

Ludzie to wartość. Moi nauczyciele, którzy zapadli mi w pamięć byli różnorodni, nietuzinkowi, wtedy ich za bardzo nie rozumiałem, a teraz doceniam. W podstawówce na lekcjach wychowawczych nauka zasad savoir-vivre w domu, teatrze, przy stole, w kontaktach z dziewczynami, poznawanie muzyki i hasło na ścianie w klasie muzyki „Muzyka łączy ludzi”, wycieczki klasowe „Szlakiem Piastowskim” i granie w nogę na przerwach. Niedawno spotkałem swoją wychowawczynię ze SP 3 (jeszcze z ul. Ruszczyca). Oczywiście poznaliśmy się, znała moje trzy siostry i rodziców i o każdym chciała się czegoś dowiedzieć. Poznała również moją 9-letnią córkę i to było niezwykłe uczucie, trochę sentymentalne uczeń-nauczyciel po 28 latach, ale dalej z szacunkiem i uśmiechem.

Odkrywanie pasji, budowanie wiary we własne siły, zdobywanie nowych umiejętności oraz świadomość, że można realizować marzenia i osiągać wielkie cele, to jest to co według mnie powinno się wynosić z każdej szkoły, czego wszystkim nauczycielom, uczniom i rodzicom życzę.

 

 

Barbara Grygorcewicz – wiceprzewodnicząca Rady Miejskiej w Koszalinie, pomysłodawczyni programu edukacyjnego „Zdrowo jesz – lepiej żyjesz” oraz konkursów kulinarnych dla najmłodszych „Masterszefik”, współorganizatorka „Balu Seniora”.

Pamiętam doskonale lekcje języka polskiego. Chodziłam do II Liceum Ogólnokształcącego imienia Władysława Broniewskiego w Koszalinie. W klasie od polskiego nie było typowego biurka dla nauczyciela, a coś w rodzaju katedry. Nauczyciel stał na podwyższeniu, co dawało mu możliwość obserwowania całej klasy, ale najgorzej widział ławkę pod samą katedrą. Z uśmiechem wspominam, jak pewnego dnia Pani Profesor od polskiego dynamicznie wychyliła się znad katedry i zapytała „Krzysiu, co robi twoja prawa ręka? Nic – odpowiedział zaskoczony Krzysztof – no właśnie a powinna notować – odrzekła Pani Profesor.

Zapadło mi to w pamięci jako wyjątkowy rodzaj elokwencji, kultury języka, spokoju i dowcipu.

Chodziłam do klasy z rozszerzonym językiem angielskim. Godziny językowych mieliśmy około 7 tygodniowo, a uczyła nas pani Kowalska z WSI (Wyższa Szkoła Inżynierska – dzisiejsza Politechnika Koszalińska). Wyjątkowo skuteczna nauczycielka.

Za to na geografii niezwykle wymagająca Pani Profesor miała zwyczaj, po każdym sprawdzeniu obecności odpytywać nas przy mapie. Wstrzymywaliśmy oddech, kiedy jej palec wędrował po liście z nazwiskami. Kiedy zjechał niżej, ulgę czuli ci z nazwiskami na pierwsze litery alfabetu, choć i w tej sprawie, nieraz Pani Profesor zaskoczyła nas uczniów. Mimo że wtedy w sercu myślałam – nigdy więcej geografii – skończyłam geomorfologię i paleogeografię czwartorzędu na Uniwersytecie A. Mickiewicza w Poznaniu. Przez kilka lat sama również uczyłam geografii w Szkole Podstawowej nr 17 w Koszalinie, choć sięgałam po zupełnie inne metody dotarcia do uczniów, zdobywając ich zaufanie i przekazując wiedzę, niż moi dawni nauczyciele.

W moim liceum był też czas na przyjaźnie i miłości. Do czasów pandemii regularnie spotykaliśmy się ze szkolnymi koleżankami i kolegami. Zawsze możemy liczyć na wzajemną pomoc. A co do miłości? Pierwszy dnia w liceum, pierwszy raz zobaczyłam wspaniałego chłopaka z mojej klasy i była to autentyczna miłość od pierwszego wejrzenia. Dziś jest on moim mężem.

 

 

Sylwia Piotrowska, znana również jako DJ-Vocal Sylvia – wokalistka i aktorka Koszalińskiego Teatru Muzycznego Adria oraz rezydentka Muzyczna Klubu Prywatka, absolwentka II LO w Koszalinie

Moja studniówka odbyła się w nieistniejącym już Klubie Kwadrans. To była jedna z najlepszych imprez w historii szkoły. Bal odbywał się na około 400 osób, a moja klasa IV H, słynęła ze zdolności artystycznych i twórczych. Postanowiliśmy stworzyć muzyczny mix piosenek z własnymi tekstami, opowiadającymi o naszych szkolnych przeżyciach oraz o uczących nas nauczycielach. Oczywiście wszystko przygotowaliśmy i wykonaliśmy sami. W pamięć zapadł mi szczególnie jeden utwór, dedykowany naszej wychowawczyni pani Marii Płuciennik pt. „Zostańmy razem”. Rzecz jasna łzy polały się nam i wychowawczyni. Zawsze mówiła do nas „moje dzieci” i faktycznie na każdym kroku mogliśmy liczyć na jej wsparcie i dobre słowo.

W szkole średniej zawiązały się też przyjaźnie, które trwają po dziś dzień. Ileż to razy mieliśmy wypady na miasto w tzw. „okienku”. Zapamiętałam jedne, kiedy to wybrałyśmy się z koleżankami… samochodem moich rodziców. Ja – świeży kierowca – po powrocie do auta z paczką frytek z McDonalds’a zupełnie nie rozumiałam, dlaczego auto, które zaparkowałam na parkingu – znalazło się na środku ulicy. Z koleżankami podejrzewałyśmy, że chłopaki z klasy zrobili nam psikusa, a prawda była taka, że auto zostawiłam na luzie, bez zaciągniętego hamulca ręcznego.

Czwarta klasa, więc pojechaliśmy na pielgrzymkę do Częstochowy. Bardzo zaangażowane i przejęte na kolanach obchodziłyśmy święty obraz na Jasnej Górze. Wyczyn dla nas wtedy ogromy, a intencja wiadoma – powodzenie na maturze i pomyślne dostanie się na upragnione studia. Z tego wyjazdu pamiętam też głośne słuchanie muzyki w autokarze, śpiewanie do zdarcia gardła i chipsy, masę chipsów.

 

 

Izabela Felisiak – mama, człowiek od zadań specjalnych, zafascynowana rękodziełem i fotografią, zawodowo dba o wizerunek i spójność Restauracji Ambasada oraz Sali Koncertowej G38

Choć to tylko kołaczące się po głowie okruchy, to jednak chętnie do nich wracam. Wspomnienia szkolne niezmiennie wywołują na mojej twarzy ciepły uśmiech. Chodziłam do niewielkiej szkoły w Drawsku Pomorskim, potocznie zwanej „dwójką”. Załapałam się jeszcze na czasy niewygodnych, stylonowych, elektryzujących się mundurków szkolnych, tarcz z godłem szkoły przyszywanych do rękawa, pochodów pierwszomajowych, coniedzielnych poranków w kinie Drawa.

W naszej szkole toczyło się prawdziwe życie, to tutaj spędzałam większość swojego również wolnego czasu.

Grupa Zuchów „Pacynkowe Bractwo”, do której należałam w młodszych klasach rozbudziła we mnie pokłady dobroczynności oraz kreatywności. W wyższych klasach namiętnie, kilka razy w tygodniu, zaliczałam tzw. SKS – y, dzięki którym sport na stałe wyrył się w moim sercu. Szkolne Kluby Sportowe to prawdziwa lekcja zdrowej rywalizacji, tu miałam możliwość trenowania siatkówki, gimnastyki czy biegów, w moim przypadku na krótkich dystansach. Regularnie uczestniczyłam w zawodach sportowych, zwiedzałam dzięki nim województwo, wtedy koszalińskie. Uczęszczałam na kółka matematyczne, fizyczne, biologiczne oraz teatralne. Jak widać miałam spory rozstrzał zainteresowań, jednak do każdego z nich podchodziłam z tym samym entuzjazmem.

Z rozrzewnieniem wspominam zajęcia techniczne, gdzie w piwnicznych pracowniach powstawały z kawałka metalu pieczołowicie szlifowane blaszki do kluczy, makramy z cudem przez rodziców zdobytych sznurków wędliniarskich czy karmniki dla ptaków ze sklejki wygrzebanej w tatowej piwnicy. Cierpliwie i z zapartym tchem czekałam na efekt końcowy kilkutygodniowej pracy.

Okazją do świetnej zabawy był pierwszy dzień wiosny, nazywany również Dniem Wagarowicza. Parada barwnych postaci przelewała się przez szkołę. Każdy miał swój pomysł na spędzenie tego dnia. Jedni na wagarach, inni topiąc marzannę w parku im. Chopina lub snując się po szkolnych korytarzach i uczestnicząc w zabawach.

Jak każdy chyba uczący się w tamych czasach mam w pamięci prace społeczne, które były swoistymi wydarzeniami także towarzyskimi. Podczas cojesiennych czy wiosennych akcji sprzątania świata, wykopków czy sadzenia lasu zyskiwaliśmy świadomość ekologiczną oraz konfrontowaliśmy się z wiedzą, jak zgubny wpływ na nasze otoczenie mają śmieci, jak psują nasze otoczenie i jak ważne jest poszanowanie środowiska.

Tradycyjnie na zakończenie roku jeździliśmy na dwu-trzydniowe biwaki w okolice malowniczego jeziora Lubie. Prawdziwa szkoła przetrwania. Smak paprykarza szczecińskiego czy konserwy turystycznej już zawsze kojarzyć się będzie z biwakowymi śniadaniami pod gołym niebem. Tu zawiązywały się choć także kończyły z hukiem dozgonne przyjaźnie czy miłości. Do dziś wspominam fruwające iskry nad ogniskiem, zapach pieczonych kiełbasek, słyszę gromki śmiech podczas prezentowania skeczy pieczołowicie przygotowywanych jeszcze przed wyjazdem.

Jeśli chodzi o nauczycieli, to miałam szczęście do świetnych pedagogów, jednak najbardziej wyryli mi się w pamięci moi nauczyciele historii, matematyki i polskiego. Nikt tak jak oni nie potrafili dzielić się swoją wiedzą.

 

 

Katarzyna Grudzień-Kuśka – wolontariuszka, założycielka i prezeska Klubu Rodzin w Sianowie

Najpiękniejsze z okresu szkolnego pozostały nie tylko wspomnienia, ale trwałe przyjaźnie i miłość. Uczęszczałam do Szkoły im. mjr Henryka Sucharskiego nr 2 w Sławnie i to tam poznałam swojego męża Michała. Chodziliśmy do równoległych klas, ale pamiętamy się nawzajem od najmłodszych klas. Lubimy wspominać zabawne historie o przyjaciołach, ale też o naszych nauczycielach.

Z wielkim sentymentem wspominamy naszą matematyczkę panią Stanisławę Zdunek, która uczyła nas przez trzy lata. Przychodziła niezliczoną ilość razy, pod inną klasę przed lekcją matematyki i zbierała nasze zeszyty, by sprawdzić, czy odrobiliśmy pracę domową. Nigdy nie wiedzieliśmy, gdzie nas znajdzie. Następnie na lekcji segregowała nasze zeszyty na „kupki” i zawsze bezbłędnie ustalała, kto od kogo ściągał. Nigdy na nas nie krzyczała, ani nie postawiła nikomu „pały” za to sciąganie, ale pamiętam, jak się śmiała z nas, że przepisywaliśmy te same błędy. Zeszytowe akcje były na tyle częste i niespodziewane, że nie mieliśmy wyjścia, trzeba było zacząć samodzielnie w domu odrabiać lekcje.

Niemniej jednak z najserdeczniej wspominam moją wychowawczynię Irenę Burdę, która najpierw miała naszą klasę w 1-3, a potem uczyła nas dalej języka polskiego, czyli pełne osiem lat. Przepiękna i elegancka kobieta z klasą, inteligentna i o wielkim sercu. Zaszczepiła w nas chęć pomagania innym. Dzięki niej nasza klasa była zaangażowana w Szkolne Koło PCK, które było bardzo aktywne. Przez osiem lat akcji było ogrom, od robienia kartek okolicznościowych, występów dla samotnych, pomaganie w lekcjach najsłabszym uczniom w salce katechetycznej, wycieczki razem z klasą „eską” jednak najbardziej w pamięci pozostanie mi integracja ze szkołą dla głuchoniemych w Sławnie. Mogłyśmy uczestniczyć w lekcjach prowadzonych w języku migowym, ale też odbyło się kilka wspólnych dyskotek, na których tańczyliśmy razem do hitów lat dziewięćdziesiątych.

Do dzisiaj wspominam nauczycielkę języka niemieckiego, która była jedną z inicjatorek wieloletniej współpracy partnerskiej niemieckiego miasta Rinteln i Sławna, dzięki miałam okazję uczestniczyć w wymianie uczniów. Podczas jednej z wymian, na wycieczce w Hanowerze, nasi koledzy ze szkoły zafascynowani schodami ruchomymi, które to widzieli pierwszy raz w życiu, nie mogli przestać jeździć w górę i w dół przy tym głośno się śmiejąc, aż zainteresowała się ochrona obiektu.

Uwielbiam moją podstawówkę, której dyrektorem był pan Brunon Skrzypkowski, za to, że nie było rzeczy niemożliwych i to dzięki jego zapałowi mieliśmy pracownię komputerową z 15 stanowiskami komputerowymi Elwro Junior. Do dzisiaj wspominamy lekcje informatyki i tworzenie grafiki za pomocą żółwia. Ciężko mi było, wtedy zrozumieć, jak ten żółw, ma pomóc człowiekowi w pracy.

 

 

Mateusz Prus – co roku sprowadza do Koszalina znakomitych wykonawców muzyki w ramach festiwalu Good Vibe Festival

Byłem ostatnim rocznikiem kończącym ośmioletnią podstawówkę przed wprowadzeniem gimnazjów. Moją szkołą była „szesnastka” przy ul. Dąbka. Klasę miałem naprawdę zwariowaną i bardzo zżytą. Te znajomości trwają do dzisiaj. Koniec lat 90. to był sztywny podział na subkultury. Byłem w tej hip-hopowej, więc szerokie spodnie i wielkie bluzy z kapturem były naszym znakiem rozpoznawczym. Pamiętam, jak w szkole pojawił się „kolorowy ptak”, czyli młodsza dziewczyna z postawionymi włosami i dziwnymi naszywkami na plecaku. Wtedy poznałem takie grupy jak Korn czy Limp Bizkit. Od tej pory przestałem patrzeć na muzykę, jak na osobne obozy, a jedyny podział, jaki uznaję to dzieła dobre i słabe. Najlepsze w podstawówce były oczywiście wycieczki i biwaki. Pamiętam kombinacje nad sposobami zdobycia, przewiezienia, a potem spożycia puszki piwa.

Reprezentowałem szkołę w drużynie koszykarskiej. Na koniec ósmej klasy dostałem nawet pamiątkową figurkę z imieniem i nazwiskiem. Mam ją do dzisiaj. Pamiętam lekcje wychowania fizycznego, na których graliśmy w piłkę nożną na betonowym boisku. Jeden z meczów zakończył się u mnie wstrząsem mózgu, efekt podstawionej nogi przez kolegę.

Liceum to „Jedności”. Wspominam historyka Jarosława Sawkę, który sobie mnie upatrzył i niemal na każdej lekcji pytał o coś, więc musiałem być ciągle skupiony. Wtedy myślałem, że to złośliwość. Dziś patrzę na to inaczej i wspominam go z wielkim sentymentem. Legendarną postacią był też świętej pamięci wuefista „Kanada”. Nietuzinkowa postać znana w całym sportowym środowisku Koszalina.

Nie byłem uczniem wybitnym, miałem kłopoty z chemią i matematyką. Z kolei historia, geografia i język polski raczej nie stanowiły problemu. Pamiętam, że zawsze miałem bardzo wysoką frekwencję. W zasadzie nie chorowałem nigdy oraz nie wagarowałem. Były więc lata, że miałem sto procent frekwencji w całym roku szkolnym. Dzisiaj w ramach swojej pracy zawodowej często odwiedzam „Jedności” na przykład przy okazji matur. Zawsze miło wspominam wówczas czasy szkolne z panią dyrektor czy moim wychowawcą Andrzejem Wysockim. Czasy szkolne to beztroska, hip-hop, pierwsze miłości, imprezy w klubach, bójki za szkołą. Wtedy wydawało mi się, że klawo to jest w życiu dorosłym – brak zadań domowych, życie na własną rękę. Dziś uważam inaczej i często wracam do lat szkolnych z nostalgią.

 

 

Diana Staniszewska – tancerka i choreografka, trenerka w Top Toys Dance School, wielokrotna finalistka konkursów tanecznych (w programie TV YouCanDance okrzyknięta „Jacksonem w spódnicy”).

Długo zastanawiałam się, co mogłabym ciekawego powiedzieć o moich czasach szkolnych. Wracałam do przeszłości i chwil, które zaczynają się w pamięci zacierać. Moja podstawówka – miejsce nauki, pierwszych przyjaźni, zabaw i czas poznawania swoich zainteresowań – moja SP 5… Myślami błądziłam między lekcjami, ulubionymi nauczycielami, zabawami na przerwie, sukcesami w konkursach pisarskich i rysunkowych. Jednak najżywsze jest we mnie wspomnienie samotnych ucieczek do biblioteki po stary egzemplarz „Pięknej i Bestii”. To miało w sobie magię. Schodki koło małej sali od WF prowadziły do przestrzeni, gdzie czułam się najlepiej. Biblioteka przesiąknięta była zapachem papieru, a zza biurka spoglądała pani w dużych okularach. Moja karta biblioteczna zawsze była zapełniona, często też tymi samymi tytułami, bo chciałam wracać do ulubionych opowieści. Pewnego dnia po wypożyczeniu „Pięknej i Bestii” przechadzałam się korytarzem między biegającymi rozrabiakami i nie mogłam oderwać się od lektury, zdecydowałam poszukać spokojnego miejsca. Wróciłam po schodkach do góry, ale nie weszłam do książkowej krainy, bo zaintrygowały mnie lekko uchylone drzwi obok, wślizgnęłam się na opuszczony balkon nad dużą sportową która była zastawiona krzesłami i piłkami rzuconymi przez uczniów. W ten sposób odkryłam moją kryjówkę i świątynię spokoju. Czułam się jak główny bohater „Niekończącej się opowieści”, który przeżywał historię razem z postaciami skrywając się na strychu swojej szkoły. Moja „Piątka” dzięki temu wydawała mi się jedyną w swoim rodzaju.

 

 

Tomasz Tran – dziennikarz Radia Koszalin, muzyk, wokalista, DJ

Liceum wspominam z dużą dozą sympatii, w szczególności z uśmiechem powracam do szkolnego radiowęzła, który miałem przyjemność może nie tyle co prowadzić, a muzycznie „wspomagać”.

Od samego początku szkolny radiowęzeł był zdominowany przez starsze roczniki, które kurczowo trzymały się tego miejsca i nikogo do niego nie dopuszczały, a tym bardziej młodszych kolegów. Na ich zaufanie trzeba było sobie zapracować. Udało się, doszliśmy do porozumienia i wedle naszej umowy, miałem urozmaicać muzycznie określone przerwy między lekcjami. To było niesamowite przeżycie móc prezentować szerokiemu gronu uczniów muzykę, która mnie pasjonowała. Szkolny radiowęzeł mogę określić też jako mój początek, przedsmak pracy w radiu. Tu nadmienię, że podczas gdy starsi koledzy skupiali się przede wszystkim na brzmieniach pop, ja czułem misję muzycznej edukacji kolegów i koleżanek i stawiałem na nowoczesne tony oscylujące wokół elektroniki i klubowych bitów. To jednak niezbyt odpowiadało ciału pedagogicznemu, które częstowało mnie zabawnymi komentarzami typu „Jak będę chciał posłuchać wiercenia, to pójdę na budowę” lub „Czy to głośniki tak ze starości charczą, czy coś z tą muzyką jest nie tak?”.

Uśmiecham się także na myśl o lekcjach języka polskiego w liceum. Przyznam się, że byłem wtedy marnym czytelnikiem. Z niektórymi tytułami lektur szkolnych byłem po prostu na bakier, zastępowałem je streszczeniami z bryków. Niemniej jednak nie przeszkadzało mi to, żeby być bardzo aktywnym uczniem podczas omawiania ich treści. Szeroko je komentowałem i analizowałem, co bardzo podobało się mojej nauczycielce języka polskiego, która niejednokrotnie potrafiła podsumować słowami – Od razu widać kto przeczytał, a kto nie. Teraz pani polonistka byłaby ze mnie szczerze dumna, ponieważ książka to mój stały towarzysz.