„Rzuć wszystko i zacznij robić to, co kochasz” – tak z pewnością poradziłaby Sylwia Sobstel komuś, kto chciałby tak jak ona, żyć na własnych zasadach i małymi krokami przekształcać hobby w etat. Poznajcie twórczynię niesamowitych maskotek i jej Ciachu Ciach.
Pani Sylwia jest przede wszystkim mamą. Za tym słowem idą określenia: mądra, troskliwa, opiekuńcza, przewidująca, wyrozumiała… Rozmowa o dzieciach zdominowała nasze spotkanie przy kawie w deszczowe przedpołudnie, choć chcieliśmy jak najwięcej dowiedzieć się o jej pracy. Zrozumieliśmy szybko, że nie da się tych tematów rozdzielić, bo w życiu Sylwii Sobstel wszystko płynnie się przenika.
Wychowała się pod Koszalinem w domu pełnym rodzeństwa. Nie zawsze wszystko było dostępne od ręki, a to ze względu na pustki w sklepach w latach osiemdziesiątych, a to z prostej rachuby finansowej. Jedno co nie zawodziło to fantazja: – U nas zawsze stała rozstawiona maszyna do szycia. Szyła mama i szyła babcia. Co chwilę coś się przerabiało, doszywało, skracało. Przy gromadce dzieci to była konieczność. Ja w maszynie do szycia widziałam coś magicznego. Coś ciągnęło mnie do niej. Pierwszy raz usiadłam do szycia w wieku dziewięciu lat – wspomina pani Sylwia.
– Wtedy uwielbiałam zabawę lalkami, a w zasadzie nawet nie chodziło o same lalki, a o możliwość szycia i projektowania dla nich ubranek. Szafa mojej Barbie „trzeszczała w szwach” – śmieje się nasza rozmówczyni. – Koleżanki często chciały pożyczać te ubranka dla swoich laleczek, a więc była nieustanna potrzeba doszywania kolejnych zestawów.
Jako nastolatka, pani Sylwia zaczęła szyć nie dla lalek, ale dla siebie. Wraz z pierwszymi przeróbkami ubrań szuflady biurka, wtedy jeszcze uczennicy, pęczniały od karteczek, flamastrów, brokatu, pozłotek, wszystkiego co można byłoby przykleić do siebie. Kto w końcu nie pamięta zeszytów „złotych myśli” czy pamiętników, a te w wersji pani Sylwii były zdobione wszystkimi jej zdobyczami. – Po latach śmiało mogę powiedzieć, że pociągało mnie wszelkiego rodzaju rękodzieło. Oczywiście niektóre rzeczy tworzone były z konieczności, choć zawsze miałam w tym wielką przyjemność – podsumowuje.
Sytuacja rynkowa zmieniała się, lata dziewięćdziesiąte, a potem początek lat dwutysięcznych w zasadzie zakończył etap kryzysowych rozwiązań. W sklepach za większą czy mniejszą kwotę można było ubrać się w miarę modnie. U Sylwii Sobstel potrzeba szycia poszła na jakiś czas w odstawkę. Zaczęła się regularna praca na etacie, która – jak to w handlu – wypełniała w zasadzie cały dzień.
Przyszło szczęśliwe małżeństwo. Na świecie pojawił się syn Kubuś, który przewartościował świat. Każda chwila z dzieckiem była cenna i ważna. Pierwsze kroki, uśmiechy, to dawało wiele satysfakcji. Jednak kiedy maluch zaczął stawać się coraz samodzielniejszym chłopcem, pani Sylwii zaczęło brakować tego „czegoś”, wyłącznie dla siebie.
Znów jak kiedyś zaczęła zbierać karteczki, kleje, brokaty. Zainteresowała się techniką decoupage. Zaczęły powstawać pierwsze zaproszenia, kartki urodzinowe i z życzeniami. Pocztą pantoflową wieść o niezwyczajnych, ręcznie dekorowanych kartkach rozniosła się wśród rodziny, sąsiadów, znajomych i znajomych znajomych… Z czasem papierowe cacka klejone wieczorami trafiały do klientów oddalonych setki kilometrów od Koszalina.
Pięć lat temu urodziła się Kalinka. Świat Sylwii Sobstel znów na chwilę się zatrzymał. Wróciło pytanie, czego chce od życia. Szybka decyzja: koniec z pracą na etacie, dzieci są najważniejsze, a wieczorami… kartki i nie tylko. Dla córeczki usiadła ponownie do maszyny i uszyła pierwszą pluszową maskotkę. Kolejną dostał synek, a następne znalazły swych opiekunów w już innych domach.
Wszystko potoczyło się naturalnym rytmem: tkaniny, projekty konstrukcji, ubranka dla króliczków, myszek, bo przecież dobrze, aby je w coś odziać. Mikroskopijne buciki, szelki, spodenki, kokardki podbiły serca wielu dziewczynek i chłopców, no i przede wszystkim ich mam.
Wieczorami, kiedy wykąpane dzieci smacznie zasypiały, pani Sylwia siadała do szycia. A właściwie do fastrygowania, modelowania i wycinania wzorów, aby szumem igły i kołowrotka nie budzić maluchów. Maszynę odpalała, kiedy dzieci były w przedszkolu lub na spacerze z tatą. W takich właśnie warunkach powstawały pluszaki z okazji narodzin, na roczek, na pamiątkę ważnego wydarzenia, od cioci, od chrzestnych, pod choinkę, na prezent. Wędrowały do wielu domów, czasem dalekich.
Obecnie Sylwia Sobstel szyje na „pełen etat: – Dzieci podrosły, całe przedpołudnia są poza domem, a ja nie wyobrażam już sobie, abym mogła robić coś innego. Równo trzy lata temu założyłam firmę, skorzystałam też z dotacji z Urzędu Pracy. Tym zastrzykiem finansowym doposażyłam pracownię w niezbędne akcesoria i wystartowałam z własnym biznesem pod nazwą Ciachu Ciach Pracownia Rękodzieła – tłumaczy. – Pierwszy rok nie był jakimś niesamowitym sukcesem, choć z miesiąca na miesiąc liczba zamówień rosła. Założyłam też konto na Instragramie i FB, na którym można zobaczyć nad czym pracuję. Każdą myszkę, króliczka, misia czy laleczkę można spersonalizować. Nadać jej imię, ubrać w ubranka w ulubionej kolorystyce, jest jednak spora ilość klientów, którzy pozostawiają mi całkowicie dowolną rękę, a to lubię najbardziej – relacjonuje.
Po chwili dodaje: – Wiem już, że to co teraz robię, jest naprawdę moje, choć długo i żmudnie sprawdzałam, która gałąź rękodzieła jest mi najbliższa. Próbowałam wielu rzeczy i wszystko lubiłam, ale to chyba pojawienie się dzieci i tych wszystkich tkanin, które od zawsze mnie inspirowały, postawiło „kropkę nad i”. Szyjąc maskotkę, myślę o tych małych rączkach, do których ona niebawem trafi. Dopinając ostatnie szwy w tkaninie, myślę już o kolejnym projekcie. Cały czas chcę robić coś więcej, coś ciut bardziej oryginalnego. Ogromnie cieszy mnie to, że osoby, które zamawiają u mnie pluszaki albo kartki, doceniają rękodzieło, bo przecież zabawkę czy kartkę okolicznościową można kupić wszędzie, a oni jednak wolą inaczej i wracają do mnie z kolejnymi pomysłami.
Do Bożego Narodzenia jeszcze sporo czasu, ale pani Sylwia Sylwia przygotowuje się do sezonu świątecznego. – Moje produkty od zawsze można było kupić w Internecie, więc pandemia wiele nie zmieniła w moim systemie pracy. Mam kilka tkanin, zakupionych wcześniej i już teraz wiem, że idealnie sprawdzą się w świątecznych odsłonach moich misiaczków.
Od jakiegoś czasu mamie pomaga Kalinka: – Kiedy tylko może, pomaga mi w wypychaniu maskotek. Zauważyłam też, że tak jak i mnie kiedyś, tak i ją zachwyca magia maszyny do szycia. Lubi przekładać tkaniny i obserwować, jak upinam szpilkami drobne elementy. Czasem tylko pyta, gdy bardzo spodoba jej się jakiś wzór: „Mamo, a czy mi też taką uszyjesz?”. Jest zatem moją recenzentką, bo skoro jej się coś spodoba, to znaczy, że osiągnęłyśmy efekt „wow”.
– Wszystkiego nauczyłam się sama. Śledziłam branżowe pisma, studiowałam wykroje i podpatrywałam zawodowe krawcowe. Talent talentem, ale szycie po prostu wymaga wielu prób i doświadczeń. Jestem bardzo krytyczna wobec siebie i niełatwo się czymś zachwycam, tym bardziej swoimi pracami. Marzą mi się kolejne wzory i modele moich maskotek. Kiedy zamykam się w domu przy maszynie, mój świat staje się bezpieczny, miękki i z tylko dobrymi fluidami. Czy można więc mieć lepszą pracę? Nie sądzę – z uśmiechem kwituje Sylwia Sobstel.
Sylwię Sobstel oraz jej prace pod szyldem Ciachu Ciach znajdziecie:
FB: Ciachu Ciach Pracownia Rękodzieła
IG: Ciachu_Ciach
